اشعار

از دست فــراقت گِله دارم، گــله دارم            هر روز همین مسأله دارم، گله دارم

جا مــانده ترین لاله ی بــاغ شهــدایـم            دلتنــگی صد قــافــله دارم، گـله دارم

من داغ برادر به جگر دارم و سوزم            زین غم که از او فاصله دارم، گله دارم

بی کرب و بلا، هیچ دم آرام نگــیرم            آقا دل کــم حــوصله دارم، گــله دارم

از این که به پشت تو نخواندیم نمازی            وقتی که به لب نافله دارم، گــله دارم

ما هرچه که خواندیم، فقط بارش زهراست            گـاهی که خیال صله دارم،گلـه دارم

یک نــــامه نشد تـا که برایت بنـویسم            صدهـــــا ورق باطله دارم، گلـه دارم

عمری ست که با دیدن هرکودک درخواب            من پرسشی ازحرمله دارم، گله دارم

ای دادخـواه عـتـرت و قـرآن بـیـا بـیـا            وی زخم دین به تـیغ تو درمان بیا بیا

از زخـم هـر شهـیـد نـدا می‌شود بـلـند            کـای الـتــیـام زخـم شـهـیـدان! بـیا بـیا

تا چند شیـعه نـالۀ «یابن‌الحسن» زند؟            ای شـیـعـه را پـنـاه و نگـهـبـان بیا بیا

تا کی سر حـسین به دروازه‌هـای شـام            بر نـی کـنـد تــلاوت قـرآن؟ بــیا بـیـا

تا کی گُــلان سوختــۀ وحی، پـای‌شان            خـونـیـن بـوَد ز خـار مغـیلان؟ بیا بیا

تا کی میان مقتل خون دست و پـا زند            جـدّت، حسین با لب عـطـشان، بیا بیا

تا کی مهـار ناقۀ زینب به دست شـمر            با اشک چشم و مـوی پریشان؟ بیا بیا

تا کی ز سـوز سـوخـتن خیـمه‌هـایـتان            در قـلـب شیـعـه آتـش سـوزان؟ بیا بیا

تـا کی به خـاک دامن گــودال قـتـلگـاه            جسم حـسین، زخمی و عریان؟ بیا بیا

درمان درد عترت و قرآن ظهور توست            داروی زخــم‌هــای فــراوان! بـیـا بـیا

«میثم»که هست مرثیه‌خوان درغم حسین            خـوانـد تو را به دیـدۀ گـریان: بیا بیا!

این من وهجر تو و حال به هم ریخته ام           رحم کن بر من و احوال به هم ریخته ام

منـم آن عــاشـق جـامـانـدۀ روز عـرفـه           سـر به زیرم سر اعمال به هم ریخته ام

آرزو داشـتــم امـسـال بـیـایـم عــرفـات           گریه دار از غـم هر سال به هم ریخته ام 

هر دل آشـفـته پی هـم نـفـسی می گـردد           با غمت خورده رقم فال به هم ریخته ام

درد، بالاتـر از این نیست بـرایم انگـار           دوری از توست در اقبال به هم ریخته ام

خوش به حال شهدائی که سبکبال شدند           به پـریـدن نـرسـد بـال به هـم ریخـتـه ام

به تو و گریۀ هـنگـام غـروبت سـوگـنـد           فـکـر جـدّ تـو و گـودال به هم ریخـته ام

چه کنم دست خودم نیست دلم بی تاب است           زینب و وقـت جدایی ز تن ارباب اسـت

دلتنگی غـروب همه جمعــه های من            کی میرسد به صحن حضورت صدای من

دیگر دلـــم برای شــمــا پَـر نمی زند            بـرگرد و بال تــازه بــیـاور برای من

غیر از ضرر برای تو چیزی نداشتم            حتی نیامده ست به کــارَت دعای من

اشکت اگر به نامه اعـمال من نبـود            بخـشش نــبود شـامل یــا ربنــای من

با تو هوای ماه عــزا چیز دیگریست            ای بانی مُحرم و صاحب عــزای من

امشب میان سینه زدن ها و اشک ها            مُهری بزن به نامه کرب و بلای من

بی تو در زندگیم رنگ خدا نیست که نیست           بین عشّاق چو من بی سر و پا نیست که نیست

بـا غــم دوری تو سوخـتـه و ساخـتـه ام          اثری ازچه در این سوز و نوا نیست که نیست

نیمه شب وقت مناجات بگویم با خویش          گوئیا قلب تو، در بند رضا نیست که نیست

من گـنه کـارم و آلوده قـبول است قبول          بی محّلی ز کریمان که روا نیست که نیست

بی جهت نـاز طبیبان نکـشم چون دردم          درد یاراست و بجز وصل دوا نیست که نیست

هر کـجـا رو  زده ام آبـرویم را بـردنـد          هیچ کس غیرِ شما فکر گدا نیست که نیست

در دعا فکر گرفتاری خود بودم و بس          یاد تو در دل ما وقت دعا نیست که نیست

بـهـر درمـان گـرفـتـاری این نـوکـرهـا          چاره ای جز سفر کرب و بلا نیست که نیست